Vandaag ga ik kijken bij Patrick van der Schuit, hij is de eigenaar van een banketbakkerij waar naast mensen met autisme ook andere mensen die anders moeilijk aan het werk komen de handen uit de mouwen kunnen steken. “Iedereen kan het, als je de slag eenmaal te pakken hebt.”
Nadat ik mijn Greenwheels heb geparkeerd, loop ik het terrein van NoordOogst in Amsterdam-Noord op. Ik zie kinderen in hoog gras spelen, een moestuintje en denk in de verte ook een bijenkorf te kunnen ontwaren. Waar ben ik nu beland? In de bakkerij tikt mijn ring op het kozijn, Patrick van der Schuit van Bakkerij D&P draait zich met een ruk om en kijkt me met een open, vrolijke blik aan. De geur van verse chocola is overweldigend.
Zoetigheidjes
Van der Schuit wijst me een soort schaftruimte, waar we in een raamloze plek tegenover elkaar zitten. Hij heeft uiteraard witte kokskleding aan. Dat is niet altijd zo geweest. Van huis uit is Van der Schuit bouwvakker. Door zijn inspiratiebron, zijn schoonvader, is hij begonnen met deze sociale onderneming. Het idee is simpel: zoveel mogelijk werkplekken creëren door te doen wat je leuk vindt, waarbij de ecologische voetafdruk zo klein mogelijk is.
Tijdens kerstmis was Van der Schuit met zijn schoonvader bezig met chocoladegieten, tot zijn schoonvader uitriep: “Iedereen kan dit, als je de slag eenmaal te pakken hebt.” Van der Schuit heeft zijn hart gevolgd, hier wilde hij iets mee. Later bleek dat er een markt was die erop aan sloot.
Inmiddels staat er een brood en banketafdeling, een chocolaterie en een winkel in Haarlem. Op dit moment is Van der Schuit bezig een verkooppunt te bouwen, waarbij al dat lekkers hier in de buurt verkocht kan worden. Ik krijg een mintig zoetigheidje te eten. Terwijl ik zachtjes geniet, voegt Van der Schuit toe: “Zo min mogelijk suiker en E-nummers, maar zeker niet minder lekker.”
“Zo min mogelijk suiker en E-nummers, maar zeker niet minder lekker.”
Duurzaamheid in het hart
Zoals Van der Schuit begonnen is, zo voert hij ook zijn bedrijf: met z’n hart. Van begrippen als biologisch moet hij maar weinig hebben. “Ik geloof er niet in. Nou ja, het zal misschien lekkerder zijn, maar toch vooral een etiketje. Bovendien kun je niet alles doen. Als je 100 procent biologisch wilt zijn, gaat de prijs over de kop.”
Op de vraag hoe belangrijk de streekgebondenheid is van de grondstoffen, antwoord hij droogjes: “De meeste grondstoffen krijg ik via de groothandel. Ik heb geen idee waar dat vandaan komt.” Maar als we even doorpraten, blijkt er naast de bakkerij en het helpen van sociaal uitgedaagde mensen een andere passie te schuilen bij Van der Schuit: duurzaamheid. Hij veert op: “We gebruiken zoveel mogelijk van NoordOogst zelf. Honing van de imker, zelf verbouwde groenten en eetbare bloemen en kruiden.”
“Wij doen alles elektrisch. We hebben zonnepanelen, alle verpakkingsmaterialen zijn recyclebaar, we hergebruiken ons afval en we gooien niet zomaar iets weg.” Dan wijst hij naar het systeemplafond. “Die iets wittere tegels, dat is infrarood, dat geeft stralingswarmte. “We willen een warmteterugwinningssysteem maken dat ervoor zorgt dat ik het pand met de warmte van de oven kan verwarmen. Maar dat kan alleen als we hier lang kunnen blijven.”
Van der Schuit-Pedagogiek
Het lijkt mij vrij intensief: met zoveel mensen werken die normaliter veel begeleiding nodig hebben. “Ik gun iedereen het beste, maar ik ben ook recht door zee. Ik maak duidelijke afspraken en heb geen eindeloos geduld met iedereen. Je krijgt hier een kans, die moet je wel pakken. Ik geef wat, dus dan verwacht ik ook wat terug.”
“Ik gun iedereen het beste, maar ik ben ook recht door zee. Ik maak duidelijke afspraken en heb geen eindeloos geduld met iedereen.”
Vooral niet teveel kletsen, maar lekker bezig gaan, dat is de Van der Schuit-pedagogiek in een notendop. “Deze mensen zijn fantastisch. Tijdens kerst, oud en nieuw of Valentijnsdag dan moeten we hele dagen van dat pietepeuterig werk doen. Ik word daar helemaal gek van, maar zij pakken er gewoon een krukje bij en zijn helemaal blij. En ze kunnen het nog beter ook, want ze hebben het geduld ervoor.” Patrick van der Schuit is het levende bewijs: sociaal ondernemen kan heel simpel zijn.
Reacties